ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

 

Στιχηρά

Ήχος πλ. α'  Χαίροις ασκητικών

Σώτερ ο αληθής γλυκασμός, ο τά πικρότατα Μερράς πάλαι ύδατα, γλυκάνας, τυπούντι τότε, ξύλω τού θείου Σταυρού, απλωθείς εν τούτω, ως ευδόκησας, χολής απεγεύσω δέ, τήν πλευράν εκκεντούμενος, εξ ής τώ Κόσμω, ύδωρ βρύεις αφέσεως, εις ανάπλασιν, τού βροτείου φυράματος. όθεν δοξολογούμέν σου, τήν άφατον δύναμιν, καί δυσωπούμεν. Παράσχου, ημίν τόν φόβον σου Κύριε, καιρώ τής Νηστείας, καί συγχώρησιν πταισμάτων, καί μέγα έλεος.

 

Λόγε ο απλωθείς εν σταυρώ, επισυνάγων τά μακράν διεστώτά σου, υψώσας τόν λογισμόν μου, από κοπρίας παθών, αρεταίς παντοίαις, καταπλούτισον, διδούς τή καρδία μου, τόν αγνότατον φόβον σου, καί τή ψυχή μου, τήν τελείαν αγάπησιν, τής πρός σάρκα με, αγαπήσεως τέμνουσαν, όπως δι' εγκρατείας σοι, ευχής καί δεήσεως, εν ταίς παρούσαις ημέραις, ευαρεστήσω καί βλέψω σου, φαιδρώς τήν ημέραν, τής Εγέρσεως λαμβάνων, τό μέγα έλεος.

Έτερον Προσόμοιον

Ποίημα Θεοδώρου Ήχος α'

Νεφέλην σε φωτός

Τήν τρίτην τών σεπτών, Νηστειών Εβδομάδα, Χριστέ Λόγε περάσαντες, τό ξύλον τού ζωηφόρου Σταυρού σου, κατιδείν αξίωσον ημάς καί σεπτώς προσκυνήσαι, καί άσαι επαξίως, δοξάσαι τό κράτος σου, υμνήσαι τά Πάθη σου, προφθάσαι τήν ένδοξον καθαρώς, καί άγίαν Ανάστασιν, τό Πάσχα τό μυστικόν, δι' ού Αδάμ επανήλθεν, εις τόν Παράδεισον.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

 

Προκείμενον  Ήχος πλ. δ'  Ψαλμός νε'

Ελέησόν με, ο Θεός, ότι κατεπάτησέ με άνθρωπος.

Στίχ. Κατεπάτησάν με οι εχθροί μου όλην τήν ημέραν.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ζ', 11 - Η', 3)

Εγένετο εν τώ εξακοσιοστώ έτει, εν τή ζωή τού Νώε, τού δευτέρου μηνός, εβδόμη καί εικάδι τού μηνός, τή ημέρα ταύτη ερράγησαν πάσαι αι πηγαί τής αβύσσου, καί οι καταρράκται τού ουρανού ηνεώχθησαν. Καί εγένετο ο υετός επί τής γής τεσσαράκοντα ημέρας, καί τεσσαράκοντα νύκτας, Εν τή ημέρα ταύτη εισήλθε Νώε, Σήμ, Χάμ, Ιάφεθ, οι υιοί Νώε, καί η γυνή Νώε, καί αι τρείς γυναίκες τών υιών αυτού μετ' αυτού εις τήν κιβωτόν, καί πάντα τά θηρία κατά γένος, καί πάντα τά κτήνη κατά γένος, καί πάν ερπετόν κινούμενον επί γής κατά γένος, καί πάν όρνεον πετεινόν κατά γένος αυτού, εισήλθον πρός Νώε εις τήν κιβωτόν, δύο δύο, άρσεν καί θήλυ, από πάσης σαρκός, εν ώ εστι πνεύμα ζωής. Καί τά εισπορευόμενα, άρσεν καί θήλυ, από πάσης σαρκός, εισήλθε, καθά ενετείλατο Κύριος ο Θεός τώ Νώε, καί έκλεισε Κύριος ο Θεός τήν κιβωτόν έξωθεν αυτού. Καί εγένετο ο κατακλυσμός τεσσαράκοντα ημέρας, καί τεσσαράκοντα νύκτας επί τής γής, καί επληθύνθη τό ύδωρ, καί επήρε τήν κιβωτόν, καί υψώθη από τής γής, καί επεκράτει τό ύδωρ, καί επληθύνετο σφόδρα επί τής γής, καί επεφέρετο η κιβωτός επάνω τού ύδατος, τό δέ ύδωρ επεκράτει σφόδρα επί τής γής, καί εκάλυψε πάντα τά όρη τά υψηλά, ά ήν υποκάτω τού ουρανού. Πεντεκαίδεκα πήχεις υπεράνω υψώθη τό ύδωρ, καί επεκάλυψε πάντα τά όρη τά υψηλά. Καί απέθανε πάσα σάρξ κινουμένη επί τής γής τών πετεινών, καί τών κτηνών, καί τών θηρίων, καί πάν ερπετόν κινούμενον επί τής γής, καί πάς άνθρωπος, καί πάντα όσα έχει πνοήν ζωής, καί πάν ό ήν επί τής ξηράς απέθανε. Καί εξήλειψε πάν τό ανάστημα, ό ήν επί προσώπου πάσης τής γής, από ανθρώπου έως κτήνους, καί ερπετών, καί τών πετεινών τού ουρανού, καί εξηλείφθησαν από τής γής, καί κατελείφθη Νώε μόνος, καί οι μετ' αυτού, εν τή κιβωτώ. Καί υψώθη τό ύδωρ επί τής γής, ημέρας εκατόν πεντήκοντα. Καί εμνήσθη ο Θεός τού Νώε, καί πάντων τών θηρίων, καί πάντων τών κτηνών, καί πάντων τών πετεινών, καί πάντων τών ερπετών, όσα ήν μετ αυτού εν τή κιβωτώ, καί επήγαγεν ο Θεός πνεύμα επί τήν γήν, καί εκόπασε τό ύδωρ. Καί επεκαλύφθησαν αί πηγαί τής αβύσσου, καί οι καταρράκται τού ουρανού, καί συνεσχέθη ο υετός από τού ουρανού, καί ενεδίδου τό ύδωρ, πορευόμενον από τής γής, καί ηλαττονούτο τό ύδωρ, μετά εκατόν πεντήκοντα ημέρας.

Προκείμενον  Ήχος βαρύς  Ψαλμός νς'

Ελέησόν με, ο Θεός, ελέησόν με, ότι επί σοί πέποιθεν η ψυχή μου.

Στίχ. Καί εν τή σκιά τών πτερύγων σου ελπιώ, έως ού παρέλθη η ανομία.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ι', 1-22)

Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα, υιός δέ άφρων λύπη τή μητρί, ουκ ωφελήσουσι θησαυροί ανόμους, δικαιοσύνη δέ ρύσεται εκ θανάτου, ου λιμοκτονήσει Κύριος ψυχήν δικαίαν, ζωήν δέ ασεβών ανατρέψει. Πενία άνδρα ταπεινοί, χείρες δέ ανδρείων πλουτίζουσι. Διεσώθη από καύματος υιός νοήμων, ανεμόφθορος δε γίνεται εν αμητώ υιός παράνομος. Ευλογία Κυρίου επί κεφαλήν δικαίου, στόμα δέ ασεβών καλύψει πένθος άωρον. Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, όνομα δέ ασεβούς σβέννυται. Σοφός εν καρδία δέξεται εντολάς. Ο δέ άστεγος χείλεσι σκολιάζων υποσκελισθήσεται, ος πορεύεται απλώς, πορεύεται πεποιθώς. Ο δέ διαστρέφων τάς οδούς αυτού γνωσθήσεται, ο εννεύων οφθαλμοίς μετά δόλου, συνάγει ανδράσι λύπας. Ο δέ ελέγχων μετά παρρησίας ειρηνοποιεί. Πηγή ζωής εν χειρί δικαίου, στόμα δέ ασεβούς καλύψει απώλεια. Μίσος εγείρει νείκος, πάντας δε τούς μή φιλονεικούντας καλύψει φιλία. Ος εκ χειλέων προσφέρει σοφίαν, ράβδω τύπτει άνδρα ακάρδιον. Σοφοί κρύψουσιν αίσθησιν, στόμα δέ προπετούς εγγίζει συντριβή. Κτήσις πλουσίων, πόλις οχυρά, συντριβή δέ ασεβών, πενία. Έργα δικαίων ζωήν ποιεί, καρποί δέ ασεβών, αμαρτίας. Οδούς δικαίας ζωής φυλάσσει παιδεία, παιδεία δέ ανεξέλεγκτος πλανάται. Καλύπτουσιν έχθραν χείλη δίκαια, οι δε εκφέροντες λοιδορίας, αφρονέστατοί εισιν. Εκ πολυλογίας ουκ εκφεύξη αμαρτίαν, φειδόμενος δέ χειλέων, νοήμων έση. Άργυρος πεπυρωμένος γλώσσα δικαίου, καρδία δε ασεβούς εκλείψει. Χείλη δικαίων επίστανται υψηλά, οι δέ άφρονες εν ενδεία τελευτώσιν. Ευλογία Κυρίου επί κεφαλήν δικαίου, αύτη πλουτίζει, καί ου μή προστεθή αυτή λύπη εν καρδία.

 

Απόστιχα

Ιδιόμελον  Ήχος πλ. β'

Η εν τώ ξύλω τού Σταυρού, κρεμασθείσα ζωή τών απάντων, Χριστε ο Θεός, ζωοποί ησόν μου τήν ψυχήν, τεθανατωμένην τοίς παραπτώμασι, καί μή παντελώς απολέσθαι, τό σόν συγχωρήσης πρόβατον, ο Ποιμήν ο καλός, απεσκίρτησα γάρ τών σών εντολών, καί τόν τής αναμαρτησίας πλούτον, όν εδωρήσω μοι, διεσκόρπισα φιλαμαρτήμονι προαιρέσει, διεφθάρην τε, καί εβδελύχθην, εν τοίς τής ασωτείας επιτηδεύμασιν. Αλλ' ανακαίνισόν με, πρός μετάνοιαν ελκύσας, ο μόνος πολυέλεος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Οι Μάρτυρες σου Κύριε, ουκ ηρνήσαντό σε, ουκ απέστησαν απο τών εντολών σου, ταίς αυτών πρεσβείαις ελέησον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ορώσά σε σταυρούμενον, Χριστέ, η σέ κυήσασα, ανεβόα. Τί τό ξένον, ό ορώ, μυστήριον Υιέ μου, πώς επί ξύλου θνήσκεις, σαρκί κρεμάμενος ζωής χορηγέ;

 

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

 

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

 

Καθίσματα  Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Τώ τής βρώσεως ξύλω, πάλαι θανέντες βροτώ Σταυρώ σου οικτίρμον, ανεζωώθητοι, μεν, ού τή δυνάμει Αγαθέ, ημάς ενίσχυσον, τής εγκρατείας τόν καιρόν, εν κατανύξει διελθείν, ποιούντας τό θέλημά σου, καί κατιδείν τήν ημέραν, τής λαμπροφόρου Αναστάσεως.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Εν Σταυρώ σε ορώσα, Χριστέ η Μήτηρ σου, εκουσίως εν μέσω, ληστών κρεμάμενον, καί κοπτομένη μητρικώς, τά σπλάγχνα έλεγεν. Αναμάρτητε Υιέ, πώς αδίκως εν σταυρώ ώσπερ κακούργος επάγης, τό τών ανθρώπων ο θέλων, ζωώσαι γένος ως εύσπλαγχνος;

 

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

 

Καθίσματα  Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τήν σάρκα καθαρθέντας, υπό τής εγκρατείας, καί εν προσευχαίς ελλαμφθέντας, τάς ψυχάς ημών Κύριε, τόν τίμιον Σταυρόν σου καί σεπτόν, αξίωσον θεάσασθαι ημάς, καί εν φόβω προσκυνήσαι, εν υμνωδίαις άδοντας καί λέγοντας. Δόξα τώ ζωηφόρω σου Σταυρώ, δόξα τή θεία Λόγχη σου, όθεν ανεζωώθημεν, μόνε φιλάνθρωπε.

 

Δόξα... Τό αυτό

 

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Τόν Άρνα επί ξύλου, η Αμνάς θεωρούσα, μετά ληστών μακρόθυμε, σταυρούμενόν σε Λόγε, καί λόγχη εκκεντούμενον πλευράν, ηλάλαζε βοώσα μητρικώς. Τί τό ξένον καί φρικώδες, Ιησού μου μυστήριον, πώς καλύπτη τάφω, ο απερίγραπτος Θεός; άφραστον τό τελούμενον! μή με τήν τεκούσαν μόνην εάσης, Υιέ μου γλυκύτατε.

 

Ωδή ε'  Ήχος πλ. α'

Ο αναβαλλόμενος

Ιασαί με Κύριε, καί ιαθήσομαι, τώ μώλωπί σου, τούς τής ψυχής μου, εκκαθάρας μώλωπας, ο σαρκί τά πάθη, Χριστέ καταδεξάμενος.

 

Σέ ώς εθεάσατο, σαρκί κρεμάμενον, Χριστέ εν ξύλω, τό φώς εις σκότος, μετέβαλεν ήλιος.

καί γή εσαλεύθη, καί πέτραι διερράγησαν.

 

Ακανθοφορήσασαν, καί χερσωθείσάν μου, ψυχήν παντοίων, παθών ιδέαις, Κύριε καθάρισον, ο στεφθείς ακάνθας δι' άκραν αγαθότητα.

Θεοτοκίον

Νέον απεκύησας ως βρέφος Πάναγνε, τόν Πλαστουργόν μου, όν δυσωπούσα, πεπαλαιωμένον με εν πολλή κακία, ανακαινίσαι δέομαι.

Έτερον Ποίημα τού κυρίου Θεοδώρου

Ήχος α'  Εκ νυκτός ορθρίζοντες

Εν τώ τόπω τού Κρανίου, Ιουδαίοί σε σταυρώσαντες Χριστέ, εκίνουν κεφαλάς αυτών, γελώντες μυκτηρίζοντες. Σύ δέ ηνέσχου, εις τό σώσαι ημάς.

 

Εν τώ τίτλω τού Σταυρού σου, επιγράψας ο Πιλάτος, τρισσώς τόν ένα τής Τριάδος σε, εκών παθόντα εδήλου, υπέρ τής πάντων σωτηρίας Χριστέ.

Δόξα...

Τής υπερφώτου Τριάδος, τό τρισήλιον υμνήσωμεν πιστοί, φώς τόν Πατέρα σέβοντες, φώς τόν Υιόν δοξάζοντες, φώς καί τό Πνεύμα καταγγέλλοντες.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τών Αγγέλων ανωτέραν, ο εκ σού τεχθείς σέ έδειξε Σεμνή, όν γάρ εκείνοι τρέμουσιν, ως Θεώ ατενίσαι, σύ αγκαλίζη ως Υιόν σου Αγνή.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών δόξα σοι

Ο Σταυρός ο Πάνσεπτος, ο σωτήριος τού Κόσμου φυλακτήρ, φρούρησόν με νηστεύοντα, καί άξιον ανάδειξον, τής σής αχράντου προσκυνήσεως.

Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντες, ανυμνούμέν σε Χριστέ ο Θεός, τόν δι' ημάς πτωχεύσαντα, καί σταυρόν καί θάνατον, εν τή σαρκί σου υπομείναντα.

 

Ωδή η'

Σοί τώ παντουργώ

Ήπλωσας σταυρώ, τάς σάς Χριστέ παλάμας, χειρός τού Προπάτορος, τό ακρατές αναιρών, ξύλφ δέ ξύλου ιάσω τήν κατάραν, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

 

Σοί τώ θελητή, τής σωτηρίας Λόγε, προσπίπτω, θελήματα τά πονηρότατα, παύσον εν τάχει, εκ τής εμής καρδίας, ο σταυρόν καί πάθη, θελήσει υπομείνας.

 

Άσωτον ζωήν, ρερυπωμένον βίον, ποθήσας ημαύρωμαι, εγώ ο άσωτος, λάμψον ακτίνα, επιστροφής μοι Λόγε, ο ηλίου φέγγος, τώ πάσχειν αμαυρώσας.

Θεοτοκίον

Παύσον τής εμής, πολυωδύνου πάσαν, καρδίας τήν κάκωσιν, Μήτερ Χριστού τού Θεού, θραύσον δαιμόνων, τά βέλη καί τά τόξα, τών εκπολεμούντων, τήν ταπεινήν ψυχήν μου.

Ειρμός άλλος

Τόν τούς υμνολόγους

Τί σοι παθόντι προσενέγκωμεν, τώ τών απάντων Δεσπότη, ημείς οι τάλανες; δι' ημάς γάρ σταυρόν κατεδέξω Χριστέ, υμνούμεν τού υπερμετρήτου, ελέους σου τήν χάριν.

 

Επί ξύλου επαράτου Χριστέ, Ιουδαίοί σε κτείναντες φθόνω, ουκ ελυμήναντο, τό τής δόξής σου κράτος παράνομοι, υπάρχεις γάρ πάντων Δεσπότης, παθών εθελουσίως.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Τής υπερουσίου θεότητος, τρία πρόσωπα σέβω, Πατέρα τόν προάναρχον, τόν Υιόν, καί τό Πνεύμα τό άγιον τή φύσει, άτμητον ουσίαν, δοξάζω εις αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν τών ουρανών υψηλοτέραν, καί Χερουβίμ υπερτέραν, τήν αγιόπρωτον, καί αμίαντον Κόρην, τού πάντων Θεού υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τρισμακάριστε Σταυρε τού Χριστού, τό ουρανόγραφον νίκος, ο εκ τής γής ημίν εκβλαστήσας, τής σής προσκυνήσεως, αξίους δείξον ημάς πάντας, νηστεία καθαρθέντας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Ο Ειρμός

Τόν τούς υμνολόγους εν καμίνω, διαφυλάξαντα Παίδας, καί τήν βροντώσαν κάμινον, μεταβαλόντα εις δρόσον, Χριστόν τόν Θεόν υμνούμεν, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

 

Ωδή θ'

Ησαϊα χόρευε

Τήν λιθώδη πώρωσιν, τής ψυχής μου, εύσπλαγχνε Σωτήρ, απόπλυνον καί πηγήν, δός μοι αγαθέ, θείας κατανύξεως, ο εκ πλευράς, βλύσας μοι ζωήν, καί τό ανθρώπινον, ανελκύσας πρός σέ Κύριε.

 

Εμαυτόν απέρριψα, εις τά βάθη, τών αμαρτιών, τά ύψη καταλιπών, τά τών αρετών, αλλ' έλκυσον, σώσόν με, ο ανελθών, επί τού Σταυρού, καί τό ανθρώπινον, ανελκύσας πρός σέ Κύριε.

 

Γλυκασμός ών Κύριε, καί ηδύτης, ως Δημιουργός, χολής εγεύσω Χριστέ, τήν εξ ηδονής, υπάρξασαν έκπτωσιν, τοίς εξ Αδάμ, σύ επανορθών, όθεν υμνούμέν σε, οι σωθέντες σου τοίς πάθεσι.

Θεοτοκίον

Παναγία Δέσποινα, η ελπίς μου καί καταφυγή, τά τραύματα τής εμής, ίασαι ψυχής, τόν νούν μου ειρήνευσον, ίνα καγώ, χαίρων ανυμνώ, τά μεγαλείά σου, Θεοτόκε αειπάρθενε.

Ειρμός άλλος

Σέ ήν περ είδε Μωϋσής

Σέ όν οι άνομοι Χριστέ, περιέβαλον παικτώς, πορφύραν καί στέφανον, ως Βασιλέα παίοντες, καλάμω τήν κάραν σου σταυρούντες φθόνω, καί χολήν ποτίζοντες, ύμνοις πάντες πιστοί μεγαλύνομεν.

 

Σέ όν περ ήλιος ιδών, πεπονθότα εν σταυρώ, τό φώς εναπέκρυψε, πάσης ομού τής κτίσεως, Δεσπότου ταίς ύβρεσι συγκλονουμένης, καί σχιζομένων τών πετρών, ύμνοις Χριστέ Σωτήρ μεγαλύνομεν.

Δόξα...

Φώς, καί ζωή καί παντουργός, η τρισήλιος Μονάς, Θεός τε καί Κύριος, φωτί ενί λαμπόμενος, τρισί συναστράπτων τοίς χαρακτήρσιν, εν μιά θεότητι, ταύτην πάντες πιστοί μεγαλύνομεν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ ήν Δαυϊδ ο μελωδός, προεκήρυξε Σιών, εν ήπερ κατώκησεν, ο Ουρανοίς αχώρητος, καί ανεδομήσατο, εκ τής σαρκός σου. Κόσμου ιλαστήριον, ύμνοις Μήτερ αγνή μεγαλύνομεν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Σού τόν σωτήριον Σταυρόν, τόν φωστήρα τών πιστών, αξίωσον Κύριε, δι' εγκρατείας τρέχοντας, προφθάσαι θεάσασθαι, καί προσκυνήσαι, εις αγιασμόν ημών, ίνα σε δι' αυτού μεγαλύνωμεν.

Ο Ειρμός

Σέ ήv περ είδε Μωϋσής, ακατάφλεκτον βάτον, καί κλίμακα έμψυχον, ήν Ιακώβ τεθέαται, καί πύλην ουράνιον, δι' ής διήλθε Χριστός ο Θεός ημών, ύμνοις Μήτερ αγνή μεγαλύνομεν.

 

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον  Ήχος πλ. β'

Τής πατρικής δωρεάς διασκορπίσας τόν πλούτον, ασωτία τόν βίον κατηνάλωσα, τοίς πονηροίς λογισμοίς τής αμαρτίας μου συναπαχθείς, καί γλυκασμώ εμπαθείας ενηδόμενος, τοίς ανοήτοις κτήνεσιν ωμοιώθην, τή τών σωτηρίων εντολών παραβάσει. Αλλ' Ο επί σταυρού κρεμασθήναι, δι' εμέ ευδοκήσας Χριστέ ο Θεός, μή αποκηρύξης με τής σής υιοθεσίας, αλλ' επιστρέφοντα δέξαι, ως τόν Άσωτον Υιόν, καί σώσόν με. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Κύριε, εν τή μνήμη τών Μαρτύρων σου, πάσα η Κτίσις εορτάζει. Ουρανοί αγάλλονται σύν τοίς Αγγέλοις, καί η γή ευφραίνεται συν τοίς ανθρώποις, αυτών ταίς παρακλήσεσιν ελέησον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Τριήμερος ανέστης

Η Πάναγνος ως είδέ σε, επί σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα ανεβόα μητρικώς. Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον.

 

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. δ'

Λόγω τά πάντα σή κατηρτίσω δυνάμει ο Θεός, καί εις τό είναι εκ τού μή όντος παρήγαγες ημάς. Μή παραδώης ημάς ταίς ανομίαις ημών, αναμάρτητε Κύριε δεόμεθα.

 

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

 

Προκείμενον  Ήχος πλ. β'  Ψαλμός νζ'

Ει αληθώς άρα δικαιοσύνην λαλείτε, ευθείας κρίνατε, υιοί τών ανθρώπων.

Στίχ. Ευφρανθήσεται δίκαιος, όταν ίδη εκδίκησιν.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΓ', 2-13)

Τάδε λέγει Κύριος. Επ' όρους πεδινού άρατε σημείον, υψώσατε τήν φωνήν αυτοίς, μή φοβείσθε, παρακαλείτε τή χειρί, ανοίξατε οι άρχοντες. Εγώ συντάσσομαι, καί εγώ άγω αυτούς, γίγαντες έρχονται πληρώσαι τόν θυμόν μου, χαίροντες άμα καί υβρίζοντες. Φωνή εθνών πολλών, φωνή βασιλέων καί εθνών συνηγμένων. Κύριος Σαβαώθ εντέταλται έθνει οπλομάχω, έρχεσθαι εκ γής πόρρωθεν απ' άκρου θεμελίου τού ουρανού, Κύριος καί οι οπλομάχοι αυτού, καταφθείραι πάσαν τήν Οικουμένην. Ολολύζετε, εγγύς γάρ ημέρα Κυρίου, καί συντριβή παρά τού Θεού ήξει. Διά τούτο πάσα χείρ εκλυθήσεται, καί πάσα ψυχή ανθρώπου δειλιάσει. Ταραχθήσονται οι πρέσβεις, καί ωδίνες αυτούς έξουσιν, ως γυναικός τικτούσης, καί συμφοράσουσιν έτερος πρός τόν έτερον, καί εκστήσονται, καί τό πρόσωπον αυτών, ως φλόξ μεταβαλούσιν. Ιδού γάρ ημέρα Κυρίου έρχεται ανίατος, θυμού καί οργής, θείναι τήν Οικουμένην έρημον, καί τούς αμαρτωλούς απολέσαι εξ αυτής. Οι γάρ αστέρες τού ουρανού, καί ο Ωρίων, καί πάς ο κόσμος τού ουρανού, τό φώς αυτών ου δώσουσι, καί σκοτισθήσεται τού ηλίου ανατέλλοντος, καί η σελήνη ου δώσει τό φώς αυτής. Καί εντελούμαι τή Οικουμένη όλη κακά, καί τοίς ασεβέσι τάς αμαρτίας αυτών, καί απολώ ύβριν ανόμων, καί ύβριν υπερηφάνων ταπεινώσω. Καί έσονται οι καταλελειμμένοι έντιμοι μάλλον, ή τό χρυσίον τό άπυρον, καί άνθρωπος μάλλον έντιμος έσται, ή ο λίθος ο εκ σαπφείρου. Ο γάρ ουρανός θυμωθήσεται, καί η γή σεισθήσεται εκ τών θεμελίων αυτής, διά θυμόν οργής Κυρίου Σαβαώθ, εν τή ημέρα, ή άν επέλθη ο θυμός αυτού.

Προκείμενον  Ήχος βαρύς  Ψαλμός νη'

Εξελού με εκ τών εχθρών μου, ο Θεός.

Στίχ. Ο Θεός, αντιλήπτωρ μου εί, ο Θεός μου τό έλεός μου.